Het heuvelland

We verlaten Kandy al weer. Eigenlijk hadden we veel te weinig tijd om de stad echt te zien. Aan de andere kant is een stad in Sri Lanka niet direct wat wij als Nederlanders ons er van voorstellen. De meeste steden hier zijn niet veel meer dan een of twee winkelstraten, die direct aan de weg liggen. Misschien een paar meter 'stoep'. Echt een 'buitenleven' zoals wij dat van de rest van Azie kennen, hebben ze hier niet. Restaurantjes zijn er nauwelijks en terrasjes al helemaal niet. We zijn dus meestal aangewezen op de hotel voor het eten en drinken. Wat een stad een grotere stad maakt, zijn meer winkels en een wat uitgebreider stratenpatroon, een paar restaurantjes en meer hotels. Kandy was leuk geweest om nog even te blijven en wat meer van het land zelf te zien. Tot nog toe zagen we vooral alles vanuit de bus, of het moet een toeristische attractie zijn. Het land zelf beleef je zo toch wat minder, maar misschien brengen de komende dagen daar verandering in.

We trekken uit de vochtige en drukkende warmte van de kust en gaan de bergen in. Kandy was al koeler, maar nu rijden we naar het op 1900 meter gelegen Nuwara Eliya. Een stadje eigenlijk geheel door de Engelsen gesticht en gebouwd. Gelegen in de heuvels, om de warmte van de kust te ontvluchten. De Engelsen introduceerden hier ook de theeplant en legden plantages aan. Deze zijn nu kenmerkend voor het heuvelland. Theeplantages zo ver als je kunt kijken. Een groot groen tapijt van golvend groen. Prachtig om te zien. Het klimaat hier in de heuvels is anders; koeler en meer regen. Hier halen we dus de vestjes weer uit de tas. De ochtenden zijn vaak mooi, maar in de middag trekt bewolking en mist op en volgt vaak regen.
Natuurlijk stoppen we onderweg bij een theeplantage om thee te proeven en te kopen. Hier komt tenslotte de beroemdste thee ter wereld vandaan: de Ceylon thee. Ik sla dus een voorraadje hele goede thee in voor thuis, voor in verhouding weinig geld. Daar kan ik wel weer even mee vooruit. In Nuwara Eliya slapen we in de oude Hill Club, in de Engelse tijd een chique herenclub. Ook nu nog moet je 'lidmaatschap' betalen als je daar wilt eten, terwijl je er niet slaapt. Het is een beetje vergande glorie, maar daardoor eigenlijk wel zo leuk. We lopen wat door het plaatsje, maar ook hier vinden we niet dat er heel veel te zien is. We gaan dus maar wat relaxen in het Grand Hotel, het luxe hotel in het plaatsje met een eigen 'tea-lounge'. Voor het diner gaan we weer naar ons eigen hotel, waar je chique kunt dineren met obers met handschoentjes enzo. Voorwaarde is wel dat we netje gekleed gaan, de mannen zelfs met jasje/dasje. Gelukkig is het hotel ingespeeld op toeristen die dit niet bij zich hebben, en kun je een jasje met das lenen in het hotel. Een blik langs de tafels waar allemaal mannen met slecht passende jasjes zitten, laat zien dat hier veel gebruik van wordt gemaakt. Het was het wel waard, want het eten was heerlijk. Het hele diner was een gebeurtenis op zich. Alsof je in een sterrenrestaurant zit, maar dan voor veel minder geld! We maken het na eten niet te laat, want morgenochtend gaat om vier uur (!!!) de wekker voor een excursie naar Worlds End.

In het donker vertrekken we met mini-busjes de bergen in. We slingeren omhoog en vertrouwen maar op de chauffeur, want heel gerust zijn we niet met al die haarspeldbochten en enorme stijgingspercentages. Met een fiets niet te doen. Als tijdens de rit de zon opkomt zien we een sprookjesachtig landschap. De mist verbergt het dal en toppen bergen steken er boven uit, daarachter de opkomende zon. We stoppen om hiervan te genieten. Helemaal boven aangekomen, komen we op een grote 'hoogvlakte'; de Horton Plains. Hier maken we een wandeling over de vlakte, door bossen een een soort grasland naar het 'eind van de wereld'. Op dit punt houdt de vlakte ineens op en kijk je uit over het een paar honderd meter lager gelegen landschap. Het is aardig heiig, dus helaas is het uitzicht iets minder hierdoor, maar mooi blijft het. De wandeling is prachtig. Het is fijn weer eens buiten rond te lopen, in de frisse lucht en in je eigen tempo. Hoewel dat laatste niet helemaal waar was. De wandeling zou 12 km zijn, en daar hadden we drie uur de tijd voor. Dat kan, maar met stijgen en dalen en foto's maken erbij is dat aardig doorlopen. Gelukkig merkten we onderweg al dat deze afstand niet kon kloppen, en zijn we langzamer gaan lopen. Mooi op tijd waren we weer terug. Onderweg bos, een soort tropische savannes, beekjes en watervallen. Een erg mooi gebied!!

We zigzaggen weer terug naar het hotel, en gaan op weg naar de trein. De rit door de bergen in Sri Lanka schijnt heel mooi te zijn, dus ruilen we voor een paar uurtjes de bus in voor de trein. We hebben echter de pech dat het een feestdag is, en de trein zit vol met allemaal vakantievierende families. Even lijkt het er op dat we de rit moeten staan, maar onze gids Sriyante (kortweg Sri) regelt dat we toch allemaal kunnen zitten. Helaas gaat ook vandaag op dat het in de middag dicht trekt en gaat regenen. De spectaculaire uitzichten die er zijn gaan dus vaak op in de mist. Maar ondanks dat blijft het mooi. We pakken de trein tot aan Bandaruwela, waar we nu nog zijn. Een plaatsje waar niet veel te doen is, We kunnen optioneel een wandeling maken in de omgeving met een gids, maar wij kiezen voor een vrije ochtend waarin we zelf wat rondlopen in dit stadje. Om toch ook een beetje te voelen hoe het hier is buiten de hotels en de toerische attracties. In de middag kunnen we ons weer laten masseren, wat we natuurlijk niet afslaan. En zo gaat ook deze 'rustdag' weer snel voorbij.